☆★☆ عشق شیطونک☆★☆

کاش کودک بودم تا شبها قبل از اینکه بفهمم چه کسی برایم لالایی گفته،
عمیق ترین خواب دنیا را داشتم.وصبح ها با خمیازه وعشوه ای کودکانه
بعد از همه از خواب برمی خواستم.

ای کاش کودک بودم ، تا هر وقت دلم می گرفت با صدای بلند گریه می کردم
و داد می زدم تا همه درد مرا بفهمند.

ای کاش کودک بودم ، تا عروسکهایم را در اختیار می گرفتم و
هر گونه که دوست دارم با آنها بازی می کردم و هیچ وقت عروسک هیچ کس نمی شدم.


ای کاش کودک بودم ،تا بزرگ ترین شیطنت زندگیم نقاشی روی دیوار بود.
ای کاش کودک بودم ، تا از ته دل می خندیدم،

نه اینکه مجبور باشم همواره تبسمی تلخ بر لب داشته باشم.
ای کاش کودک بودم ، تا در اوج ناراحتی و درد با یک بوسه تو،
همه چیز را فراموش می کردم.

قطره‌ دلش‌ دریا می‌خواست. خیلی‌ وقت‌ بود که‌ به‌ خدا گفته‌ بود.

هر بار خدا می‌گفت: از قطره‌ تا دریا راهی‌ست‌ طولانی. راهی‌ از رنج‌ و عشق‌ و صبوری. هر قطره‌ را لیاقت‌ دریا نیست.

قطره‌ عبور کرد و گذشت. قطره‌ پشت‌ سر گذاشت.

قطره‌ ایستاد و منجمد شد. قطره‌ روان‌ شد و راه‌ افتاد. قطره‌ از دست‌ داد و به‌ آسمان‌ رفت.

و هر بار چیزی‌ از رنج‌ و عشق‌ و صبوری‌ آموخت.

تا روزی‌ که‌ خدا گفت: امروز روز توست. روز دریا شدن. خدا قطره‌ را به‌ دریا رساند.

 قطره‌ طعم‌ دریا را چشید. طعم‌ دریا شدن‌ را. اما...

روزی‌ قطره‌ به‌ خدا گفت: از دریا بزرگتر، آری‌ از دریا بزرگتر هم‌ هست؟

خدا گفت: هست.

قطره‌ گفت: پس‌ من‌ آن‌ را می‌خواهم. بزرگترین‌ را. بی‌نهایت‌ را.

خدا قطره‌ را برداشت‌ و در قلب‌ آدم‌ گذاشت‌ و گفت: اینجا بی‌نهایت‌ است.

آدم‌ عاشق‌ بود. دنبال‌ کلمه‌ای‌ می‌گشت‌ تا عشق‌ را توی‌ آن‌ بریزد. اما هیچ‌ کلمه‌ای‌ توان‌ سنگینی‌ عشق‌ را نداشت.

آدم‌ همه‌ عشقش‌ را توی‌ یک‌ قطره‌ ریخت. قطره‌ از قلب‌ عاشق‌ عبور کرد.

و وقتی‌ که‌ قطره‌ از چشم‌ عاشق‌ چکید، خدا گفت: حالا تو بی‌نهایتی

خداحافظ همین حالا، همین حالا که من تنهام
خداحافظ به شرطی که بفهمی تر شده چشمام
خداحافظ کمی غمگین، به یاد اون همه تردید
به یاد آسمونی که منو از چشم تو میدید
اگه گفتم خداحافظ نه اینکه رفتنت ساده اس
نه اینکه میشه باور کرد دوباره آخر جاده اس
خداحافظ واسه اینکه نبندی دل به رؤیا ها
بدونی بی تو و با تو، همینه رسم این دنیا
خداحافظ خداحافظ
همین حالا
خداحافظ

خداحافظ  برای تو  چه آسان   بود

                                                      ولی قلب من ازاین واژه لرزان بود

                  خداحافظ  برای  تو  رهایی  داشت

                                                      برای من  غم  تلخ  جدایی  داشت

                 خداحافظ  طلوع   پاک  شبنم  بود

                                                      طلوع ظلمت و تاریکی و غم بود

خداحافظ  طلوع  من  غروب  من

خداحافظ تو ای محبوب خوب من

خداحافظ

آنگاه که آسمان را در چشمان تو می بینم

آنگاه که خورشید را در قلب تو می یابم 

وقتی هفت شهر عشق را با گرمی دستانت آغاز کردم

وقتی معنی دوست داشتن را در نگاه معصوم خنده هایت خواندم

              چه می خواهم از تو جز اینکه

بگویم ای بهترینم...

                  برای داشتنت بهانه نمی خواهم

                   تو خود ، بهانه ای برای وجود من

     باز با تو ، گرمای وجودت ، احساس عمیقت..

دلتنگی های دیدنت را به شوق

         همان نگاهی که به نگاهم دادی

          همان دستی که در دستم نهادی

          همان آغوشی که به آغوشم سپردی

                                                     تحمل می کنم

                  تا از آن آلاچیقی بسازم برای چشیدن طعم خوش با تو بودن

خواهم که پس از دیدنت ای یار بمیرم

افکن نظری بر من و  بگذار بمیرم

گویند که سخت است رخش دیدن و مردن

بگذار رخت بینم و دشوار بمیرم

در مذهب رندان نپسندند تکبر

سر را بنهم بر گذر یار بمیرم

یک عمر چو شمعی زغم یار بسوزم

یارب که دعا کرد که چنین زار بمیرم

مستیم به عالم، همه عمر از آن رو

تا چون برسد مرگ نه هوشیار بمیرم

گویند همانگونه بر آیی که بمیری

خواهم که به در خانه خمار بمیرم

چون عشق به پندار شما جرم بزرگی است

باشد که چو منصور سردار بمیرم

یه عمر گرفتار غم عشق تو بودم

شرط ادب  آن نیست که گرفتار بمیرم

ببین که من غریب جاده های این حوالی ام
ز یاد رفته روزهای سبز و پاک شالی ام
نگاه کن چه می کند نبودن تو با دلم
که مثل یک کویر گشته این دل شمالی ام
گریختی تو از کسی که اهل گریه بود و غم
ببین همان همیشگی ترین این اهالی ام
به باد کوج تلخ تو چنان شکسته این دلم
که بعد رفتنت کسی ندیده بی زوالی ام
بیا ببین که خسته ام ،ببین که دل شکسته ام
به جستجوی تو دگر نمانده پرّ و بالی ام
برای چشمهای تو ببین غزل سروده ام
و می کشد مرا خجالت دو دست خالی ام